Original text of the interview in Dutch (english translation):
| Studio Brussel: "Het Verhaal Van De Pop" met Mark Lefever. |
SB: Een goede avond, welkom bij het verhaal van de pop waar we vanavond praten met Jo Casters, het allerbekendst wellicht van Poesie Noire en Erotic Dissidents en daarnaast met alter ego's en schuilnamen verborgen achter zo'n 1000 uren muziek. (muziek: Poesie Noire:Andy Would Have Liked) SB: Poesie Noire met Andy would have liked, welkom Jo Casters. Jo: Hallo SB: Daarnet zei ik iets van 1000 uren muziek, klopt dat? Jo: Ja, nee 1000 uren muziek, met alle demo's en alle rough versies bij elkaar, maar... SB: Meer nog? Jo: Dat weet ik niet, ik heb ze niet geteld, maar ik weet wel dat ik 1000 nummers aangegeven heb bij SABAM en waarvan de meeste op plaat of CD verschenen zijn. SB: Effectief uitgebracht dan toch? Jo: Ja SB: En allemaal even goed? Jo: Hahahaha, dat is direct de nagel op de kop, "goed" wat is dat? SB: Ja, wat betekent dat? Jo: Dat is interpreteerbaar, je bekijkt dat zelf, je denkt er ook nooit over na, over de kwaliteit, je doet gewoon wat in je zit. SB: Die 1000 uren, die 1000 nummers, die kunnen we toch allemaal niet kennen van de korte intense New Beat periode, je moet toch meer gemaakt hebben dan dat. Waarvan moeten we jou nog meer kennen? Jo: We hebben met Poesie Noire 12 full cd's uitgebracht en in de tijd van de New Beat maakte ik, op die 2 jaar dat ik er echt intensief mee bezig geweest ben, tussen de 3 en de 5 nummers per week. Voor de rest heb ik ook alle soorten zijprojecten gedaan, meestal onder namen die ik zelf ook niet kenbaar maakte omdat dat gewoon heel tof was om mij te verschuilen achter iets. SB: Noem eens een paar namen? Jo: Ilya Dimitrejevic,... hahahaha SB: Klinkt zeer goed, Slavisch hé? Jo: Ja, klinkt funky hé? SB: Ja Jo: Ik heb dan ook een heleboel Italiaanse namen gehad, pseudoniemen waarvan ik met moeite zelf nog één van herinner. Een paar vrouwennamen, zoals Jill Johnson, dat klinkt al iets beter SB: Ja dat klinkt al beter, daar kunnen we ons al meer bij voorstellen. Jo: Hahaha, ja blond, "basic nightmare", 1m 84 SB: Ben je na de New Beat even intensief bezig gebleven? Jo: Ik ben altijd bezig met muziek, voor, achter of onder de schermen SB: Het viel dan toch minder op. Jo: Ik denk dat dat ook de bedoeling was, je kan niet in the picture blijven staan, spijtig genoeg gaat zo'n een periode voorbij en maar goed ook want die aandacht is echt niet gezond. SB: Voor jezelf? Jo: Ja, je wordt gewoon iemand die in en stripboek staat, je wordt een karikatuur. Ik heb ook een hele tijd mijn echte naam niet meer willen gebruiken, gewoon omdat ik er niet meer tegen kon dat mensen "Jo" tegen mij zeiden. De media bombardeerde mij tot de goeroe van de New beat en ik heb daar compleet geen probleem mee, zoals Maurice Engelen een paar weken geleden zei in dit programma, die distantieerde zich van de New Beat, ik zal dat nooit doen. SB: Waarom wou of wil je zoveel muziek maken? Omdat je niet anders kunt? Jo: Het is een soort scheppingsdrang, ik denk dat wanneer ik een schilder zou zijn, dat ik dan ook tegen 700 km/uur schilderijen zou maken. Ik leer en evolueer door iets te doen en dat dan slecht te vinden of minder goed te vinden om dan een stap verder te gaan. Achteraf bekeken heb ik wel spijt dat sommige van mijn jeugdzonden het vinyl bereikt hebben. SB: Ja, maar dat is toch normaal. Jo: Ja, dat is ook zo en dan al die verhalen erbij. Ik herinner mij bv.Marc Mijlemans die bij de eerste bespreking van de minilp van Poesie Noire zei:die gast kan wel een nummer schrijven, als die dat zou willen. En dat vond ik zo tof omdat in de beginperiode werden wij gewoon als knoppenduwers aanzien. Met electronica werken, dat was gewoon op een knop duwen. SB: Dat werd niet au serieux genomen? Jo: Neen, dat werd niet au serieux genomen, dat is eigenlijk pas de laatste 3 jaar. Als je bekijkt wat wij in 1984/1985 allemaal meegemaakt hebben als we optraden, dat is om zot van te worden, als de intensiteit van de stroom niet sterk genoeg was dan vielen de synthesizers uit. En als je dan bekijkt dat wij met 6 mensen op het podium stonden, waarvan er 4 met keyboards aan het spelen waren om al de lijnen gespeeld te kunnen krijgen. Dat zie je vandaag de dag bijna nooit meer, iedereen staat op een podium, ene gast en je hoort 35 sequencers SB: Tot zover de korte samenvatting van het uur dat nu komt, dit is In Sotto Voce uit 1988 met Track 1. (muziek: In Sotto Voce: Track 1) SB: Je kan een lach niet onderdrukken, In sotto Voce met Track 1, Jo Casters je noemde dat een Luc Janssensplaat. Jo: Ja, het toffe is het verhaal achter die plaat. Op zeker moment zei Luc Janssens, die ik voor zijn muzikale smaak ongelooflijk apprecieer, tegen ons clubke dat wij altijd op safe speelden en dergelijke meer. SB: Toen had hij het over Poesie Noire. Jo: Ja, toen had hij het over Poesie Noire en ook over mijn New Beatprojecten, daar zat geen experiment meer in, dat was puur op safe spelen enzovoort. En omdat er in heel Europa figuren rondlopen die langs de ene kant heel fel open staan voor muziek, maar langs de andere kant muziek an sich veel te serieus nemen, groeide bij mij het idee om zo eens een plaat te maken om dat soort mensen in het ooitje te nemen. We hebben dan een full CD en een paar maxi's opgenomen in een week, we hebben ons daarmee rot geamuseerd, alles opgenomen op 4 sporen, een beetje mixen en dan gewoon Joegoslavische namen, een Joegoslavische studio, een Joegoslavisch label opgeplakt. En het strafste van al is dat die mensen daar allemaal ingetrapt zijn, dat zat dan ook ingepakt in een speciale doos, genummerd, er waren maar 50 exemplaren van voor heel de wereld enzovoort. En ik vond het gewoon ongelooflijk leuk, dat wanneer zoiets wordt aangeboden, hoe onbekend ook, dat die mensen hun oren beginnen te spitsen, en denken van is dit het?kan dit het worden misschien? Het wordt dan een wedstrijd hé, die gaan er op of er onder. SB: En die wedstrijd heb jij gewonnen. Jo: Ja, ik vond dat gewoon een hele toffe "joke". SB: Hoe vroeg was je met muziek al begonnen? Als kind al? Jo: Ja, ik ben heel vroeg met muziek begonnen, in de zin van dat ze mij altijd probeerden dingen te leren, blues spelen op mijn gitaar en dat ik dan eigenlijk het tegengestelde deed. SB: Wie zijn "ze"? Je ouders? Jo: Mijn ouders hadden een ongelofelijk grote invloed. Die luisterden vroeger naar The Stones, The Doors, soul en zo van die dingen en zei waren dat geluid gewoon.Ik ben dus met electronica begonnen gewoon om hun de muren te laten opkruipen, want als ik op mijn gitaar of op mijn blokfluit speelde dat stoorde hun niet. Dus dan maar direct de harde middelen, de eerste monofonische synthesizers en wavephones, dingen waarvan je echt de muren zou opkruipen. SB: En je wou het echt hebben dat ze de muren op kropen? Jo: Ja natuurlijk, ik denk dat je muziek begint te maken als een revolte tegen de wereld, zo van "dit is mijn ding en jullie hebben er niks over te zeggen, jullie willen misschien dat ik kleinkunstenaar word maar forget it". SB: Toch heb je naar eigen zeggen zowat vanalles gedaan, hardrock, punk, folk, dat is zo ongeveer alles dat in de jaren 70 belangrijk was. Jo: Ja, na jaren kom je daar dus op terug, ik bedoel die invloeden, daarstraks ook al bij dat eerste nummer "Andy would have liked" dat over Andy Warhol gaat, ik bedoel vroeger had je op school zo van die kliekjes, de ene waren Beatlesfans, de andere Stonesfans, dan had je de Doorsfans en als ze dan aan mij vroegen tot welke kliek ik behoorde dan zei ik altijd "the velvet underground", gewoon omdat Lou Reed en John Cale en Nico, dat zijn mensen die mij zwaar beïnvloed hebben en ik ben daar altijd op teruggevallen. Ik vind Lou Reed en Leonard Cohen de strafste songschrijvers die er ooit geweest zijn. SB: Jo, je moet ongeveer 15 geweest zijn toen de punk bij ons belangrijk begon te worden, was dat voor jou het grote lichtpunt? Jo: Ik ben wel een Limburger hé, punk werd dus pas belangrijk toen ik 17 was,... nee da's een "joke". SB: Een zeer goede "joke". SB en Jo: Hahahahah... Jo: Op muzikaal gebied staat Limburg even ver als de rest van het land, alhoewel dat het eerder andersom is, de belangrijkste groepen uit België komen uit Limburg hahahaha. SB: Ja ja, de Brassers, Struggler en Siglo XX indertijd. Jo: Ja zo van die dingen, daar zit heel veel van mijn roots, dat hele coldwave gebeuren, dat gevoel, ik denk dat je als Limburger iets wil doen in de artistieke richting, dat je dan 10 keer harder je best moet doen om ergens te geraken en dat maakt je ongelooflijk vastberaden. Ik herinner mij bv Stijn Meuris toen die zijn plaat maar niet uitkreeg, de eerste CD van Noordkaap, die gast was gewoon gereed om iemand te vermoorden. SB: Hahahaha... Jo: Echt waar en die blinde furie, die ambitie, dat vind ik fantastisch, zo een mensen die kan je ook vergeven, die mediageilheid bij andere mensen die snap ik niet, maar van hem snap ik dat, ook van Patrick Claesen bv. Ik ken die hele wereld die daar rondhangt, je wordt inderdaad ook niet gesteund, als ik nu hoor dat mensen op de academie in Gent en Antwerpen zitten waar dat allemaal wel kan, bij ons was dat dus niet, dat was zo van, hoe? maak jij muziek? en wat voor muziek? je was precies verdoemd voor het leven. SB: Je maakte dit soort muziek, Poesie Noire en Icicle. (muziek: Poesie Noire: Icicle) SB: Poesie Noire en Icicle, Jo Casters het opvallende aan die muziek is dat ze eigenlijk nooit aan populariteit ingeboet heeft, dat was te merken aan het succes van de serie"New Wave Club Class-x" en ook vandaag is er weer een enorme new wave revival, zie je daar en verklaring voor. Jo: Er is ook een disco-revival. Ik denk dat voor kids een muziekperiode die ze zelf niet meegemaakt hebben gewoon aantrekkelijker is, om dat te ontdekken en inderdaad de sfeer van de new wave die vind je nu nog maar bij enkele groepen terug. Radiohead bv dat is voor ook new wave, gewoon dat gevoel dat er in zit, zit er bij de meeste groepen niet meer in. En voor anderen is dat gewoon nostalgie, ik ken mensen die in die periode blijven hangen zijn en dat vind ik wel erg. SB: Is die belangstelling ook gebleven voor Poesie Noire? Jo: Als je ziet dat wij op onze website elke maand 1000 "hits" hebben, zonder ook maar enige vorm van reclame, zonder links, gewoon puur mensen over heel de wereld die Poesie Noire echt hebben moeten intikken om op die site terecht te komen. SB: Nu, Poesie Noire lijkt bij bij terugblik, een groep die en zoekende groep was, jullie experimenteerde met de vorm en inhoud. Jo: Ja dat was ook de bedoeling. Neem nu dat nummer van daarjuist, "Icicle", dat komt uit de "Love Is Colder then death" cd, dat is gewoon een regelrechte reactie op al mijn dansdingen uit de tijd van de New Beat. Ik werd dan gecatalogeerd van ja, een dansnummer kan hij wel schrijven, maar ik wilde iets meer, ik wilde een song kunnen schrijven, of ik daar nu in gelukt ben of niet dat is een ander verhaal, maar je wil verder, als je dan ziet dat "Love Is Colder Then Death" een hele koude plaat geworden is, geen dansbeat, geen electronica, allemaal puur gevoelens. En dan wilde ik weer een stap verder, terug naar funkyer dingen. Ik had een concept in mijn hoofd en dat wilde ik dan doen en ik deed daar dan ook alles voor om dat te kunnen doen. SB: Binnen de groep zat ook Herman Gillis, een naam die hier in "Het Verhaal Van De Pop" al heel vaak gevallen is, de man achter de Sherman Filterbank dat gebruikt wordt door Madonna, Rolling Stones, Chemical Brothers,... Wat was de rol van Herman Gillis binnen Poesie Noire? Jo: Herman Gillis heeft op 3 cd's van Poesie Noire meegedaan. Herman was dus ook Sherman. Herman was de techneut van de groep. Als ik tegen Herman zei, probeer die gitaar eens te laten klinken als een cirkelzaag, dan deed die dat. Herman kon een synthesizer laten klinken als een gitaar. Herman was toen al ongelooflijk geniaal en niet alleen op gebied van techniek, hij kon ook alles spelen, waar ik alleen maar van kon dromen. Dan zei ik tegen Herman, morgen gaan we ergens een Metallicasolo in doen, maar we gaan dat op en synthesizer doen, zo van die dingen, de gekste dingen. Als ik een nieuwe synthesizer had gekocht, was het eerste wat die zei:"mag ik die eens opendoen?" (SB en Jo: hahahaha) Die wilde dat snappen, die wilde weten hoe dat allemaal in elkaar zat. En na een uur zei die "dat kan ik ook". En die Sherman Filterbank dat is een ongelooflijk fantastisch apparaat, en hij heeft er nog wel enkele in de "can" die heel veel van de electronische wereld gaan veranderen, die gast is een genie. SB: Daar gaan we het zeker hopelijk met hem eens over hebben, nu ga ik van jouw iets draaien Spirit Of Bulgaria en Danse Macabre. (muziek: Spirits Of Bulgaria: Danse macabre) SB: Jo Casters, wat zijn de belangrijkste dingen die je uit het leven van Poesie Noire onthouden hebt? Jo: Amai, dat is een moeilijke vraag, wat ik onthouden heb is dat je in je jeugd zotte dingen moet doen, veel experimenteren en blind je ambities en dromen volgen. SB: Zat er eigenlijk meer potentie in Poesie Noire dan dat er uiteindelijk uitgekomen is? Jo: Als ik een betere zanger was wel ja. SB: Het ligt aan de zang. Jo: Ik denk dat dat altijd het grote probleem geweest is. Muziek heeft te maken met toevalligheden, ik weet bv die gast die Front 242 getekend heeft bij Epic in Amerika, dat die eerst langs Antler gepasseerd was want die wou Poesie Noire tekenen, en toen zei die tegen ons, ik wil eigenlijk nog meer groepen in die stijl tekenen en toen hebben we die doorgestuurd naar PIAS (Play It Again Sam) met de bedoeling dat die daar dingen te horen kreeg als Front 242, Neon Judgement en dan heeft die uiteindelijk Front 242 getekend en dan hebben die direct 600.000 cd's verkocht in de USA. SB: Wil je zeggen dat had je die niet doorgestuurd dat jullie dan...? Jo: Nee, nee, nee zo zit de wereld spijtig genoeg niet in elkaar. SB: Dat is waar. Jo: Wij hadden dan waarschijnlijk 700.000 verkocht. SB: Wat was eigenlijk de reden om er de brui aan te geven aan Poesie Noire? Jo: Poesie Noire is altijd een project geweest waar ik mensen rondom mij verzamelde en op zeker moment was dat een vaste kliek, een Ierse zangeres, een Engelse bassist en die mensen vertrokken naar het buitenland en iedereen ging zijn eigen weg en de platenfirma bracht mijn nieuwe plaat niet meer uit. Ik heb op dit moment 4 of 5 volledig afgewerkte full cd's klaarliggen en persoonlijk vind ik dat de beste dingen die ik ooit gemaakt heb. Aan de andere kant geeft dit het gevoel dat die muziek echt van jezelf blijft, je laat dat niet op de wereld los, er komt geen kritiek op, je leert dat niet te haten, dat blijft naakt en ongeschonden en dat is het mooie eraan. Ik luister met mijn vriendin, één keer per jaar naar al die dingen, zo van amai dat it is mooi, dat zijn emoties die we voor onszelf houden. SB: En die je voor jezelf zou willen houden? Jo: Ja, nee, het grote probleem is bij mij altijd geweest dat ik meega in een stijl waar België nog niet rijp genoeg voor is. 3 jaar geleden maakte ik een drum and base popCD en geen enkele Belgische platenfirma durft dat uit te brengen, en de mensen die dat tof vonden die zeiden van:"but you are not English". Zo, altijd iets te vroeg zijn, dingen uitproberen voordat dat eigelijk vercommercialiseerd wordt. Denk nu niet dat MSB veel geld overgehouden hebben aan de New Beat. De mensen die daar geld aan verdient hebben zijn "de Confetti's" en die gast met zijn "Marina", mensen die dat overcommercialiseren. Sherman die verdient nog altijd heel weinig. SB: Je liet daarnet de naam MSB vallen, jij was Morton, Roland Beelen was er ook bij, baas van Antler, en Herman Gillis. Wat was de rol van Morton binnen dit trio? Jo: Ik was diegene die het concept ontwierp, ik was eigenlijk de DJ in het project, ik kwam dan met een titel af of een "gestalt", ik zei dan tegen Herman die basslijn moet zo klinken "boem boem" (doet basslijn na) en hij voerde dat uit en Roland mixte dat. Ik kwam dus met gekke ideëen af, met samples, met "laten we dit eens proberen, laten we dat eens proberen", Sherman was de technieker en roland was de mixer, en ik deed alle interviews. SB: Waarom waren jullie zo straf eigenlijk? Jo: Waarom wij straf waren?Strafbaar misschien, maar dat is een ander verhaal. SB: Zaten jullie dag in dag uit bij elkaar, om elkaar op te peppen? Jo: Ja, wij fokten elkaar op, je haalt dan de frontpage van NME en Melody Maker en we kregen voorstellen van "Stock Aitken and Waterman" om remixen te doen en plotseling komt Jean Paul Gaultier waar wij een nummer voor gemaakt hebben. SB: Kon je toen echt voor het eerst van muziek leven?Leven zonder financiële zorgen? Jo: Ja, als ik toen een vrij normaal leven geleid had wel ja. Het grote probleem was dat wij 3 piekjaren meegemaakt hebben en als je dan een neerwaartste daling meemaakte ja dan,... en er was geen muzikantenstatuut. Het gaat gewoon puur toen over die tijd, dat gevoel van alles wat je deed, daar hing zoiets rond van je bent dit aan het doen voor de eerste keer en dat was er tof aan. Wij deden heel geschifte dingen in de studio en we vertelden tegen anderen dan grootste verhalen en die waren daar dan mee weg. MSB waren eigenlijk 3 stripfiguren, die ergens in de Ardennen in de studio zaten, precies een labo, zo zag dat er uit, alle 3 met een witte jas aan, en dan die vriendschap onderling, doordat je zoveel bij elkaar zit komt er een band die een hele tijd niet te breken is, maar die uiteindelijk toch moet kapot gaan. SB: Dit is iets anders "Coincidance" met "The wonderful world of..." (muziek: Coincidance: The wonderful world of) SB: Dit was "Coincidance" en "Wonderful life of" Jo Casters wanneer had je het gehad met de New Beat, was je het op een bepaald moment beu? Jo: Ja natuurlijk, als je veel dingen doet dan word je dat beu. In de periode 1988 deden wij ook Chicago house dingen en deden wij ook Detroit techno dingen, je wordt altijd gefixeerd op de bekendste dingen, we hebben bv een full CD new acid techno beat gemaakt en daar stond helemaal geen New Beat op, daar wordt geëperimenteerd met Amerikaanse genres. SB: Je zei destijds dat de rage opgefokt was en er is geen wereldhit uitgekomen. Jo: Jawel. SB: En bovendien hadden jullie het zelf stukgemaakt door teveel releases uit te brengen. Jo: Als er echt teveel komt dan gaat het sneller over de top, hoe harder het brandt, hoe sneller het gedaan is. Nu je zegt, allé, ik heb dat gezegd dat er geen wereldhit uitgekomen is, maar ik zie een regelrechte relatie tussen New Beat en Pump Up The Jam. En het straffe van al is dat dat meisje van Pump Up The Jam, die zong in een Antwerpse rapgroep en ik was op dat moment iets aan het doen met de mannelijke rapper van die groep, mal chance. SB: hoeveel pech kan een mens hebben hé Doofde alles vanzelf uit bij de New Beat? Jo: Gelukkig wel ja, op zeker moment was het gewoon te veel geweest, er gebeurde toen wel leuke dingen, maar ik denk dat het met de Belgische dansmuziek dezelfde weg opgaat. Trance is op die manier ook aan het uitsterven. Alle dingen die aanslaan liggen te fel in dezelfde richting en er wordt teveel afgekeken en nagemaakt en er zijn echt wel mensen die nieuwe dingen maken met nieuwe invloeden maar die komen gewoon niet bovendrijven, gewoon omdat de mensen en de DJ's het niet kopen. Wij in België zijn altijd racistisch geweest, alle zwarte invloeden zijn hier nog nooit aangeslaan en dat is gewoon heel spijtig en New Beat met meer invloeden uit Amerikaanse en zwarte genres daar viel toch nog iets tof aan te breien, maar je probeert dat en dat lukt niet. SB: Bouwde je na Poesie Noire en de new Beat een rustpauze in? Of ging je verder in je helse ritme met nummers te maken? Jo: Nee, ik ben op zeker moment gestopt, het is eigenlijk heel simpel, vanaf het moment dat de platenfirma waar ik voor werkte, mijn releases niet meer wilde uitbrengen, wegens te funky, want we hebben hier nog net een nummer gehoord dat nog net is mogen uitkomen, en je moet dat in dat tijdskader zetten, we zitten op dat moment in 1991, dan ontsaat de Eurohouse en dan kom ik af met jazzinvloeden, deze CD heeft dus alleen in Chicago verkocht en in de rest van de wereld niet, ik ben dan nog funkier gegaan en mijn platenfirma kon dat gewoon niet vatten. Als ik dat nu in perspectief zie heb ik met die funkydingen, die ik allemaal aan elkaar knipte en lijmde en boven elkaar zette, als ik dat toen had uitgebracht, dan was DJ Shadow maar de helft van zijn naam geweest. SB: Je zei jazzinvloeden, was dat de richting die je wou uitgaan toen? Jo: Ik ben altijd beïnvloed geweest door zwarte muziek, was het nu jazz, funk of soul, ik wilde dat er gevoel in muziek zat en je wordt dat ongelooflijk beperkt door wat ik noem "de witte smaak". In het begin van Poesie Noire zaten ook funky bassen in. Er werd altijd gezegd, nee je mag dat niet doen, dat slaat hier niet aan. En ik wilde gewoon altijd terug naar dat soort roots. Die muziek leeft, vanaf het moment dat dat begint te shuffelen, begint dat echt te leven en wij in Europa zijn zo een kille mensen, dat dat puur robotachtige muziek moet zijn en dat vind ik spijtig. SB: Heb je ondertussen in de loop der jaren een beter zicht gekregen op jou talenten als artiest, ben je iemand die zich liever achter de schermen beweegt dan in front of all of it? Jo: Nee, ik ben gewoon iemand die heel graag op een podium stond en ook heel graag media-aandacht kreeg, nu over talent, ik geloof niet in talent, ik geloof in vastberadenheid en er alles voor willen doen. In muziek zijn er zo weinig mensen die overlopen van talent en de rest moet het allemaal doen met de basis die bijna iedereen meekrijgt en er 10.000 keer harder moet voor werken. Het zijn niet allemaa "Princen" die op de wereld rondlopen. SB: Jo, je hebt voor ons een wereldprimeur meegebracht. Een nieuw project van jouw, Kju:t en we gaan er eerst eens naar luisteren. (muziek: Kju:t met So Blind) SB: Kju:t en" So Blind". Jo Casters ik ben echt onder de indruk, heel goed, maar niemand wou het uitbrengen? Jo: Nee SB: En het is al een paar jaar oud hé? Jo: Ja het is bijna 3 jaar oud, we hebben het naar alle Belgische platenfirma's opgestuurd en van niemand een reactie gekregen. SB: Dat is toch een schande. Jo: Ja, we hebben eerst buitenlandse firma's geprobeerd, daar haden we een instrumentale versie naar toe gestuurd. De bedoeling was om iets jazzy te doen, met triphop ertussen en wat funky elementen en dan de stem van Marianne, de oorspronkeleijke zangeres van Poesie Noire, die koelheid in die stem, die new wave feel daarin, dat vonden wij prachtig. Instrumentaal gezien vonden de buitenlandse firma's het heel tof, maar vanaf het moment dat er stemmen in kwamen was het weer van "but you are not English", "it's not suited for our market", zo van die dingen. Dit is voor mij hele gewone popmuziek, maar andere mensen hebben daar blijkbaar moeite mee om daar naar te luisteren. SB: Dat begrijp ik toch niet eerlijk gezegd. Jo: Ik ook niet, dit is aanhoorbaar, dit is iets wat het oor en het verstand moet kunnen begrijpen maar misschien was ik weer eens te vroeg... Misschien als ik het morgen weer opstuur dat ze zeggen "hé dit is tof". SB: Misschien eens proberen hé. Hoe fanatiek ben je nu nog met muziek bezig? Jo: Ik kan niet zonder muziek, in de zin van, ik koop wel elke week enkele CD's, ik DJ nog een beetje op amateuristische basis, ik werk bij een firma die grote partyconcepten doet en waar ik ook zoals "beatboutiek" met vrouwelijke DJ's leuke dingen kan doen, ook qua decoratie enzo, dus ik zit nog altijd in die wereld en ik vind dat zo fascinerend om nu achter het podium te staan dat ik eigenlijk soms spijt heb als mensen mij er doen aan herinneren in de slechte betekenis dan, van die dopeverhalen en dat ik een echte "pain in the ass" was, niet dat ik softer geworden ben, maar dat doet pijn. SB: Lopen er bij ons veel jonge Jo Castersen rond? Jo: Dat is wat ik tegen Jan zei (Jan Delvaux), er loopt in België zoveel talent rond en die zijn allemaal veel straffer dan Jo Casters. Jan zei waarom breng je dit zelf niet uit en ik zei : ik ken zoveel jonge kids die straffe muziek maken en die niet de guts hebben zodat ik waarschijnlijk eerst hun ding zou uitbrengen voor mijn eigen ding. SB: Langs de andere kant, kun je ook het pad effenen voor hen hé Jo? Jo: Ja, maar daar heb je geld voor nodig; er lopen in België zeker 5, 6 Amon Tobins rond, DJ Shadowsen en het probleem met de nieuwe generatie is die durven er niet echt volledig voor te gaan, die zijn zo goed in muziek en andere artistieke dingen en die kunnen niet kiezen, zo van, "dat wordt mijn ding, dit is mijn ding en daar zet ik de volgende jaren alles op"; en dat vind ik spijtig. SB: Ik hoop dat jij nog vele dingen zult uitbrengen, dat we kunnen horen, dat we kunnen kopen, Jo bedankt voor de komst naar de studio. We besluiten nogmaals met Kju:t en "The Sea". (muziek: Kju:t: The Sea) THE END |
by Patrik Kruse & David Hulet, interview transcribed by Jürgen Vanvlasselaer. |
19/04/1999 |